5 jaar geleden gold dit voor mij: We zijn gewend om te eten van servies. Gebakken kleiproducten, snel en goedkoop gemaakt. Doorgaans serveren we uit een pan op tafel, de deksel er snel weer op zodat het eten warm blijft. Salades serveren we uit een plastic of stenen kom. En als deze van hout is, komt hij waarschijnlijk van de Xenos, Blokker of Ikea. Gemaakt per 1000 tegelijk, van kleine stukjes hout die met lijm aan elkaar verbonden zijn.

Nu is het anders: we eten van houten borden, er is minder gekletter van bestek. De pannen mogen nog steeds op tafel. Maar de salade wordt geserveerd in een zelfgemaakte houten schaal. Van eikenhout uit de buurt. Een houten zoutpotje, met grof zeezout erin staat ook op tafel.

Hoe mooi is het om een unieke schaal te gebruiken? Met zorg gemaakt uit één stuk hout? Met vakmanschap, aandacht en liefde? Gemaakt van bomen die om een andere reden gekapt zijn dan om korte termijn winstbejag? Niet bijdragend aan ontbossing en transport over lange afstanden?

Natuurlijk zijn deze redenen  belangrijk. Maar er is nog een reden dat ik deze prachtige dingen maak: Ik vind het leuk! Het leukste dat er is! Eén stuk hout: ruw en grof. Een stam of tak omvormen  tot iets bruikbaars. Iets blijvends. Iets praktisch. Iets om te koesteren voor vele jaren. Het ruwe oppervlak steeds iets gladder maken, soms zelfs totdat het glimt. Ja. Dat is wat ik super graag doe!

Ik kan niet wachten tot ik weer naar de werkplaats kan gaan. Een stuk hout vast te maken aan mijn draaibank en er iets moois van proberen te maken. Ja, proberen, want soms lukt het niet. Dan klopt de vorm niet, zit er een verrassing in het hout in de vorm van een scheurtje of een loszittende knoest… Af en toe voegt dat juist iets toe aan bijvoorbeeld een schaal. Soms is het nog te redden door de diameter wat kleiner te maken. Soms is het hout niet geschikt, en leg ik het aan de kant.

Oeps. Die laatste snede om de wand van dit meidoornen kommetje nog iets dunner te maken pakte verkeerd uit.

Maar het is nooit erg. Er is hout genoeg. Ik heb in ieder geval een leuke tijd gehad in de werkplaats. Houtkrullen gemaakt. Mijn technieken weer iets bijgeschaafd. Iets geleerd…

En als iets echt af moet? Als ik een bestelling heb waar iemand op wacht? Dan kan het soms frustrerend zijn. Ik hou altijd rekening met “ongelukjes” als ik hout uitkies en koop. Dat er altijd iets geks kan gebeuren. Hout blijft een natuurproduct. En de natuur heeft soms grillen. Maar juist dat zorgt voor verrassingen. Bijvoorbeeld deze schaal uit notenhout:

Supermooi. Donkere kern, iets lichter spinthout, een gat, ribbels met een tijgeroog-achtig effect. Al die prachtige kenmerken in deze schaal waren verborgen in de stam die ik destijds kocht.

Deze schaal is een genot om naar te kijken. Heerlijk glad om met je hand over te strijken. Een salade zal er zo mooi uitzien op je tafel! Het maakt iets speciaals van elke maaltijd. Of het nou een doordeweekse hap is of een uitgebreid diner. Je maakt er indruk mee als je visite hebt.

Dat maakt het zo leuk. De verandering van ruw naar rond en glad. Als een rups die in een vlinder verandert. Met het verschil dat het hout zelf niet verandert. Het is mijn passie om het mooiste van het hout naar voren te brengen. En het resultaat aan te bieden aan die persoon die iets unieks wil bezitten. Iets tijdloos. Iets simpelweg praktisch en ook prachtig. Ik vind dat elk huis, elke tafel zo iets moois verdient!

In een documentaire over keramiek (Ceramics: A Fragile History) kwam een mooie quote naar voren, die met me resoneert, bij me blijft hangen:

“For me, the making of beautiful pots is the deep human desire to make the most ordinary things in your life truly beautiful.”

En zo zie ik het ook.

Wil jij ook een mooie saladeschaal hebben of cadeau geven? Neem dan een kijkje in de webshop of stuur me een mailtje om je wensen aan te geven: info@peterpeer.nl